17. 'Wygląda na to, że przyszłość jest dla nas świetlana'

- Więc um… To był oryginał? – zapytałam Harrego, przerywając tą niezbyt niezręczną ciszę, podczas gdy oboje zmierzaliśmy w stronę mojego domu.
- Tak, podobało ci się?
- Zaskakująco tak – uśmiechnęłam się. Spacerowaliśmy zimnymi ulicami, patrząc przed siebie i dając się prowadzić gwiazdom na niebie. Nasze dłonie ocierały się o siebie co jakiś czas, dopóki Harry ich nie złączył. Poczułam jak krew spływa do moich policzków. Na szczęście było ciemno, więc on nie mógł tego zobaczyć.
- Podobały im się twoje prace? – spytał, spoglądając na mnie.
- Nie wszyscy je rozumieli, ale ci którzy tak, byli bardzo mili.
- To świetnie.
- A ty naprawdę podpisałeś kontrakt z wytwórnią?
- Yup – odpowiedział krótko.
- Którą?
- Syco.
- Czy to nie jest ta... – zaczęłam, jednak on mi przerwał.
- Simona Cowella? Tak, to ta – dokończył za mnie.
- Wow – to było wszystko, co mogłam powiedzieć.
- Jego zęby są dużo bielsze na żywo.
- Okej, podpisałeś kontrakt z wielką wytwórnią i twój pierwszy komentarz jest na temat jego zębów?
- Zrobiłabyś to samo, gdybyś je zobaczyła.
- Okej, wierzę ci – zaśmiałam się.
- Wygląda na to, że przyszłość jest dla nas świetlana – uśmiechnął się.
- Tak mi się wydaje… - odpowiedziałam, nie będąc tego pewna.
- Wydaje?
- Co jeśli coś się nie uda i skończę żyjąc w kontenerze na śmieci? – powiedziałam, może trochę dramatyzując.
- Oboje wiemy, że to się nie stanie – starał się mnie przekonać.
- Skąd możesz to wiedzieć? Nie widziałeś moich prac.
- Okej, przepraszam. Ale przecież widziałem kilka twoich rysunków. W twoim pokoju, pamiętasz? – oznajmił, dźgając mój policzek.
- To nic nie znaczy.
- W takim razie nie mogę się doczekać by zobaczyć resztę.
- Przegapiłam coś w szkole? – zapytałam, zmieniając temat.
- Nie, nie bardzo. Jakieś dzieciaki próbowały zacząć walkę na jedzenie, jednak to było nic w porównaniu do naszej – odpowiedział, trącając mnie łokciem.
- Tak, to było dość epickie – westchnęłam.
- Bardzo często wzdychasz. Czasami mam wrażenie, że może się dusisz – zaśmiał się. Przewróciłam oczami w odpowiedzi. – Ale oprócz tego, nic ekscytującego się nie działo. Louis rzucił żabą, której miał zrobić sekcję, w Charlotte.
- Och, więc jak się ma ta zła? – nie mam pojęcia, dlaczego zadałam to pytanie.
- Nie wiem. Omijam ją szerokim łukiem.
- A… Czy ktoś wie? – zapytałam, mając nadzieję, że wie o co mi chodziło.
Zachichotał zanim odpowiedział: - Nie, nikt nic nie wie, nie przejmuj się.
- Czyli żaden z twoich kumpli nic nie powiedział?
- Nie, dlaczego mieliby to zrobić? Nie jesteśmy plotkarami. Jesteśmy jak bracia i kazałem im przysięgnąć.
- Dzięki – powiedziałam, a moje policzki znów zaczęły się czerwienić.
- Powoli zamieniasz się w pomidora – zażartował. Uderzyłam go lekko w brzuch. – Przynajmniej wiem, że umiem sprawić, że dziewczyna zacznie się rumienić – oznajmił, poruszając brwiami. Nie potrafiłam powstrzymać śmiechu.
- Cały czas to sobie powtarzasz.
- Tak naprawdę to kochasz, jak tak robię – powiedział. Słowo ‘kochasz’ wydostające się z jego ust sprawiło, że moje serce wypełniło się motylkami. Zazwyczaj wypełniają one brzuch, ale mój brzuch był wypełnionym jakimś innym, dziwnym uczuciem, więc poczułam je w sercu.

- Skoro tak mówisz – w końcu odpowiedziałam. – Więc… Czy Charlotte nadal cię prześladuje 24/7? – zapytałam.
- Coś w tym stylu. Nie rozumiem dlaczego ona nie może przyjąć do siebie tego, że jej nie lubię.
- Cóż… Dziewczyny jak ona myślą, że każdy je lubi, podczas gdy w rzeczywistości jest na odwrót. Charlotte potrzebuje trochę czasu, żeby się tego nauczyć.
- Wiem, ale to jest wkurzające.
- Tak, zdążyłam się tego domyśleć – rzekłam. Po długiej drodze, w końcu dotarliśmy do mojego domu. Wszystkie światła były wyłączone, ale samochody nadal były zaparkowane w tym samym miejscu, gdzie były zanim wyszłam. – Widzę, że moi rodzice poszli już spać. Miło, że na mnie poczekali – powiedziałam z sarkazmem.
- Pewnie byli po prostu zmęczeni – próbował mnie przekonać. Nie odpowiedziałam, po prostu kiwnęłam głową. – Która jest godzina? – Harry spytał nerwowo. Wyciągnęłam komórkę i spojrzałam na ekran.
- Wpół do jedenastej, a co? – spojrzałam na niego, wkładając telefon do kieszeni.
- No… Nie za bardzo podoba mi się to, że będę musiał sam wrócić do domu – oznajmił, spoglądając na swoje stopy.
- Aww, czy biedny, malutki Harry się boi? – drażniłam go, szczypiąc go delikatnie w policzek.
- Ale śmieszne – odpowiedział sarkastycznie.
- W takim razie chcesz zostać u mnie? – zapytałam, nie będąc do końca pewna, czy to było to do czego dążył.
- Twoi rodzice nie będą mieli nic przeciwko?
- Czego nie wiedzą, to ich nie zaboli.
- A ty nie masz nic przeciwko temu?
- Nie bardzo – uśmiechnęłam się. – A co z twoimi rodzicami?
- Napiszę do mojej mamy, że zostaję u Louisa. 
- W takim razie jego też powinieneś powiadomić.
- Dobrze mamo – zaśmiał się.
- Hej, nie jestem aż taka stara – zaprotestowałam. – Chodź, wejdźmy do środka zanim zamienimy się w sople – zaproponowałam, wtulając się w jego ramię. – Raczej będziemy musieli być cicho. Nie chciałabym obudzić moich rodziców. Mogłoby to być dość… Niezręczne – stwierdziłam, idąc podjazdem do drzwi domu. Widziałam, że Harry był dość przejęty. – No chodź, zanim cię zaatakuje miejscowy gwałciciel.
- Okej, okej – powiedział. Delikatnie włożyłam klucz do zamka i otworzyłam drzwi tak, że nie wydały z siebie żadnego dźwięku. Charles leżał na najniższym schodku. Przebudził się ze swojej drzemki gdy nas usłyszał. Mógłby iść dalej spać, ale nie, on stwierdził, że zacznie miauczeć jak nienormalny. – Charles, zamknij się. Proszę – wyszeptałam. Harry stał tuż za mną, próbując się nie śmiać. Spojrzałam na niego i uniosłam brwi.
- Charles? To kot, nie król – szepnął, nadal powstrzymując się od śmiechu. Zignorowałam jego komentarz i przeszłam nad kotem, mając w celu dostanie się do mojego pokoju. Harry podążył tuż za mną. Udało nam się dojść na górę, a jedyny hałas wydostał się ze skrzypiącego trzynastego stopnia. Szłam w całkowitej ciemności, starając się w nic nie wejść. Curly był dosłownie kilka centymetrów za mną, i gdy się zatrzymałam, on na mnie wpadł.
- Uważaj – powiedziałam, odwracając się do niego.
- Przepraszam – odpowiedział, uśmiechając się. Przewróciłam oczami i odwróciłam się, by otworzyć drzwi do mojej jaskini. Gdy tylko weszliśmy do środka, mogłam w końcu zaświecić światło.
- Um… Nie mam za bardzo nic, w czym mógłbyś spać – oznajmiłam.
- Nic nie szkodzi…

- Okej. Ja idę do łazienki, a ty możesz się rozgościć – powiedziałam i chwyciłam moją piżamę. Gdy dotarłam do łazienki, od razu spojrzałam w lustro. Miałam makijaż rozmazany pod oczami, więc szybko go zmazałam. Harry musiał pomyśleć, że wyglądałam przerażająco. Przemyłam twarz i umyłam zęby, po czym się przebrałam. Weszłam z powrotem do sypialni i zobaczyłam Harrego, stojącego w samych bokserkach, przy moim biurku. Odwrócił się w moją stronę, gdy usłyszał, że już wróciłam. Próbowałam patrzeć gdziekolwiek, tylko nie na jego goły brzuch, ale moje oczy były przyciągane przez jego mięśnie. Podczas gdy ja myślałam nad czymś, co mogłabym powiedzieć, on pojawił się tuż przede mną.

- Zamknij buzię, bo nałapiesz tam much – zażartował, głaszcząc mnie po podbródku. – Masz jakąś wolną szczoteczkę do zębów?
- Jasne. Jedna powinna być w szafce nad umywalką – powiedziałam cicho, a on udał się do łazienki. Wrócił po chwili, gdy ja kończyłam odkładać moje ubrania na bok.
- Idziesz do łóżka? – puścił mi oczko. Wpatrywałam się w jego brzuch, gdy on przechodził przez pokój i usiadł na łóżku. Wyłączyłam światło i do niego dołączyłam. On zdążył już ukryć się pod kołdrą, gdy ja do niego dotarłam. Chwyciłam za przykrycie i się w nie wtuliłam. Dreszcz przeszył moje ciało, gdy Harry przejechał ręką pod moimi plecami, by móc złapać mnie w talii. Jego wolna ręka zdecydowała, że zacznie bawić się moimi włosami. Podświadomie przewróciłam się na bok tak, że moja twarz znalazła się przy jego szyi. – Słodkich snów Delilah – wyszeptał.
- Dobranoc Harry – również wyszeptałam. Harry złożył delikatny pocałunek na moim czole, po czym poddałam się głębokiemu snu.

Obudziłam się przez głos mojej mamy, krzyczący coś z dołu, oczekując, że to rzeczywiście do mnie dociera. Przetarłam moje oczy i je otworzyłam. Podniosłam się z łóżka, gdy tylko zauważyłam, że miejsce, które było zajęte, teraz pozostało puste. Przeszłam do łazienki, jednak tam też nie było żadnego znaku po Harrym. Co, do cholery? Pomyślałam. Słyszałam kroki mojej mamy zbliżające się do mojego pokoju. Zaczynałam się czuć niespokojna i zdezorientowana.

- Delilah? – powiedziała moja rodzicielka, pukając w drzwi.
- Tylko sek…
- Delilah? Co robisz? – przerwała mi i weszła, nie czekając na odpowiedź.
- Mamo.
- Co?
- Nie możesz tak po prostu tu wchodzić – odpowiedziałam.
- Czemu? Nie chowasz przede mną żadnych chłopaków, czyż nie? – zażartowała.
- Co? Nie. Ja? Czego chciałaś tak w ogóle? – zapytałam, zmieniając temat.
- Masz gościa – rzekła i wyszła, zanim mogłam zadać więcej pytań. Podążyłam za nią, nie przejmując się tym, że jestem w piżamie. To na pewno nie miał być nikt interesujący. Weszłam do kuchni i zostałam przywitana przez znajomą twarz. Na początku moje oczy otworzyły się szeroko z zaskoczenia, a później moja głowa przechyliła się jak u zdezorientowanego szczeniaczka.
- Harry, co ty tutaj robisz? – spytałam.
- Delilah, nie bądź niemiła. Harry po ciebie przyszedł, bo podobno umawialiście się na łyżwy.
- Um… No tak – powiedziałam, nadal nie wiedząc o co chodzi. – Harry, czy możemy porozmawiać w przedpokoju? - spojrzałam na niego wzrokiem, który mówił, że i tak nie ma wyboru. – Łyżwy? – zapytałam, kiedy już byliśmy sami.
- Yeah. Lubisz jeździć na łyżwach? – spytał, uśmiechając się szeroko. Uderzyłam go lekko w ramię w odpowiedzi.
- Nie rozumiem co się stało tej nocy i dziś rano…
- Obudziłem się i wyszedłem, po czym zadzwoniłem dzwonkiem i zawiadomiłem twoją mamę, że się umówiliśmy.
- Jesteś mądrzejszy niż wyglądasz.
- Oczywiście, że tak. Idziesz się przebrać, czy wolisz jechać w piżamie?
- Ty na serio z tymi łyżwami?
- Yup. Louis będzie tu za około trzy minuty – oznajmił, spoglądając na swój zegarek.
- Louis? 3 minuty? Co?
- Lepiej się pospiesz – poganiał mnie. Nawet nie próbowałam się kłócić, tylko pobiegłam na górę, ubrałam na siebie parę jeansów i sweter. Nie miałam zamiaru się za bardzo szykować. Zeszłam na dół po sześciu minutach. To mój nowy rekord.

- Spóźniłaś się.
- I co z te… - przerwałam, gdyż spadłam ze schodów, wprost w ramiona Harrego.
- Widzę, że na mnie lecisz – puścił mi oczko.
- Och, zamknij się – zażartowałam i stanęłam jak przystało.
- Chodź już, Louis się już pewnie niecierpliwi. Tak jak cała reszta.
- Reszta?
- Mhmm.
- Cudnie.
- Tak naprawdę ich kochasz.
- Oczywiście, że tak – odpowiedziałam z sarkazmem.

- Siedzę z przodu! – krzyknęłam, gdy dotarliśmy do już praktycznie pełnego samochodu.
- Ale to ja zawsze siedzę z przodu – jęknął Harry.
- Ona zawołała pierwsza – powiedział Louis, odsuwając szybę.
- Dzięki Louis – rzekłam. Jedyny powód, dla którego chciałam siedzieć z przodu, był dlatego, że nie chciałam być ściśnięta pomiędzy kumplami Harrego.
- Dobrze się wczoraj bawiliście? – Louis puścił Harremu oczko, gdy wchodziliśmy do samochodu. Przewróciłam oczami w odpowiedzi.
- Lou, my tylko spaliśmy – oznajmił Harry.
- Skoro tak mówisz – odpowiedział Louis śpiewająco.
- Twój dom jest ogromny – powiedział Niall, spoglądając przez okno.
- Ile ty masz rodzeństwa? Dziesięcioro? – spytał Zayn.
- Jestem jedynaczką – rzekłam, sprawiając, że rozmowa dobiegła końca.
- Nie jesteś zbyt dobra w rozmawianiu – zaznaczył Liam.
- Przecież odpowiedziałam na pytanie – broniłam się.
- Ale z jakim tonem?
- Taka już jestem.
- Włącz radio, Lou – zaproponował Niall. Louis postąpił, jak mu kazano i włączył Radio 1. Czasami było niezłe, ale to zależało od DJa. Westchnęłam i wbiłam się w siedzenie.
- Co? Nie twój typ muzyki? – Louis zapytał, wyciszając radio.
- Za dużo gadają na tej stacji.
- W takim razie czego byś chciała posłuchać?
- Nie, nie pozwól je wybrać. Ona puści jakąś Metallice czy coś w tym stylu – jęknął Niall. Odwróciłam się w jego stronę.
- Masz coś do Metallici? I nie miałam zamiaru tego wybrać.
- Niech ci będzie – syknął.
- Masz jakieś płyty? – skierowałam pytanie do Louisa.
- W schowku – wskazał. Chwyciłam opakowanie i przeglądałam różne płyty. Niektóre z nich sprawiły, że zastanawiałam się z kim ja siedzę w samochodzie. Spice Girls? Steps? Nie mogłam się powstrzymać od śmiechu. – Co? – spytał Louis.
- Steps?
- Mój mały sekret.
- A Spice Girls? O, a co powiesz o Taylor Swift?
- Taylor Swift jest wspaniała – oznajmił.
- Nie powiedziałam, że nie – odpowiedziałam. – W końcu coś warte moich uszu – włożyłam płytę You Me At Six ‘Sinners Never Sleep’ do odtwarzacza.
- Twój wybór mnie nie zaskoczył – stwierdził Liam.
- Niby dlaczego?
- To jest pop punk.
- Wiesz co to pop punk? – spytałam zaskoczona, że on w ogóle wiedział o takim stylu muzyki.
- Nie mieszkam w jaskini – zaśmiał się. – Czasami go słucham. Nawet lubię The Maine.
- Naprawdę?
- Yeah.
- Może cię polubię – zaśmiałam się.
- Dzięki.

Po kilku różnych, trochę dziwnych konwersacjach, w końcu dotarliśmy na miejsce.

- Sama mogę za siebie zapłacić – zaprotestowałam, odpychając rękę Harrego od kasy.
- Ale ja chcę za ciebie zapłacić – powiedział, pchając swoją rękę z powrotem.
- Nie musisz tego robić – odpowiedziałam, znów go odpychając.
- Dlaczego nie chcesz mi pozwolić?
- Bo nie.
- Jezu, brzmicie jak stare dobre małżeństwo. Po prostu zapłaćcie po połowie – zaproponował Louis, kończąc naszą małą kłótnię.
- Ehh, niech będzie.

- Masz duże stopy – zaśmiałam się, jak Harry zakładał swoje łyżwy.
- A twoje powinny urosnąć – odpowiedział.
- Wcale nie są takie małe.
- Jasne – rzekł i wyszedł na lód, a ja szybko do niego dołączyłam. Umiałam jeździć, ale nie byłam żadnym profesjonalistą.
- Umiesz robić jakieś triki? – zapytał Niall, trzymając się barierki.
- Nie bardzo – powiedziałam, jadąc obok niego tyłem do przodu. Było mi go trochę szkoda, ale nie był sam. Zayn dotrzymywał mu towarzystwa. Odwróciłam się tak, żeby już jechać przodem i na kogoś wpadłam. Nie upadłam na lód, ale poczułam bół na twarzy.
- Delilah?
- Cameron?
- Co ty tu robisz?
- Jeżdżę – odpowiedziałam, stwierdzając oczywistość.
- No co ty? – rzekł z sarkazmem.
- A ty co tu robisz?
- Jeżdżę? – zadrwił. Harry zauważył, że z kimś rozmawiam, więc postanowił mieć Camerona na oku. – Jesteś tu ze swoim chłopakiem? – spytał Cameron niezręcznie, gdy Harry złapał mnie w talii.
- Nie, my nie… - odpowiedziałam cicho.
- Trochę inaczej to wyglądało. Mógłbym się pomylić – rzekł, uśmiechając się. – Cóż, lepiej już cię zostawię. Do zobaczenia – rzekł, po czym odjechał do grupki chłopaków na drugiej stronie toru.
- Kto to był? – zapytał Harry.
- Cameron.
- Oh… Wysoki jest.
- Wiem – powiedziałam, nie za bardzo podtrzymując rozmowę.
- Wszystko w porządku?
- Tak. Pójdę sobie na chwilę usiąść – rzekłam i zeszłam z lodu. Czułam jak krew odpływa mi z twarzy. Wiedziałam, że nagle stałam się blada, ale to nie było dlatego, że byłam chora, tylko przez pytanie Camerona. Czy Harry jest moim chłopakiem? Nie, ale zachowuje się jakby był. Czy dla niego to tylko zabawa i gierki? Wiem, że coś do niego czuję. Nie mogę już dłużej sobie wmawiać, że nie. Ale skąd mam wiedzieć, czy on czuje to samo? Wzięłam łyk wody z mojej butelki i spojrzałam na tor: Harry i Louis śmiali się z Nialla. Wyglądali, jakby się świetnie bawili. Jeśli mam być szczera, to nie wiem co ja tutaj robię. Nie chcę się wpychać między nich. Oni są przyjaciółmi już od pięciu lat, nie potrzebują żadnej dziewczyny stającej im na drodze. Ściągnęłam moje łyżwy i opuściłam budynek zanim ktokolwiek mógł coś zauważyć. Po prostu potrzebowałam być sama. Moja głowa nadal wałkowała różne myśli, podczas gdy ja byłam w drodze do domu.

---.---

Dialogi tu, dialogi tam, dialogi wszędzie. Tragedia, tragedia, tragedia. Zaczynam na serio się zastanawiać, czy w ogóle powinnam pisać, gdy tak na prawdę nie umiem.  Jednak dziękuję, że nawet pod najgorszymi rozdziałami zostawiacie komentarze podnoszące na duchu i mimo wszystko czytacie to, tak na prawdę gówno. Dziękuję za 20759 wyświetleń i ogólnie za to, że jesteście. :) No i oczywiście przepraszam, że tak długo nie dodawałam, ale jak wiecie, nauka to mój priorytet.
Nie zdajecie sobie sprawy z tego, jaką wielką miłością darzę każdą z was. xx