4. ' Musi być ukryte w twojej przeszłości coś, co zrobiło cię takim dupkiem jakim jesteś dzisiaj'

- Dlaczego zmuszasz mnie do pójścia na tą głupią domówkę?

- Musisz czasami gdzieś wychodzić, a nie całe dnie spędzasz w domu – odpowiedziała mi rodzicielka.

- Dość kiepski argument. Jeśli myślisz, że to taki wspaniały pomysł z tą imprezą, to dlaczego sama na nią nie pójdziesz?

- Nie chcę ci narobić wstydu – powiedziała speszona.

- Nie wydaję mi się, żeby ich to obchodziło – oznajmiłam, pamiętając liścik, który dostałam wcześniej. Zadrżałam na samą myśl o nim.

- Och, nie bądź głupia. Teraz idź i się wyszykuj, nie możesz tak pójść – zjechała wzrokiem moje ubrania.

- Ja nie widzę nic złego w tym co mam na sobie – powiedziałam wygładzając mój nie wyprasowany T-shirt.

- Dlaczego nie założysz tej ładnej różowej sukienki, którą kupiłam ci w zeszłym tygodniu?

- Bo jest różowa i ładna.

- Przysięgam, czasami myślę, że powinnaś się urodzić jako chłopak – westchnęła.

- Dzięki mamo, a ja czasami myślę, że powinnaś urodzić się lalką Barbie – powiedziałam sarkastycznie.

- Nie zaczynaj być znów niegrzeczna. No już, kończ podwieczorek i na Boga, proszę, przebierz się w coś przynajmniej czystego i może rozpuściłabyś w końcu włosy – powiedziała próbując rozwiązać mojego koczka. Pacnęłam jej dłoń jak muchę.

- Zostaw – jęknęłam.

- Już już – powiedziała, próbując mnie pospieszyć.

- Dobra, dobra. Już idę – westchnęłam wpychając ostatnią łyżkę makaronu z torebki do buzi. – Skończyłam – oznajmiłam opuszczając kuchnię.

- Masz dwadzieścia minut! – mama krzyknęła do mnie gdy wchodziłam do pokoju.

- Nie mam zamiaru tam przyjść o czasie, to by było żałosne – mruknęłam do siebie.

- Nie, nie, nie, nie, nie – jęknęłam przeglądając ubrania kupione przez moich rodziców. W końcu się poddałam i rzuciłam się na łóżko. – Charles, zejdź z mojej głowy – krzyknęłam w poduszkę gdy Charles używał mojej głowy jako drapaka,

- Gotowa? – usłyszałam krzyk mamy dochodzący z kuchni. Mruknęłam w poduszkę nie oczekując, że usłyszy. – Co ty robisz w łóżku?! – krzyknęła otwierając drzwi.

- Nie jestem w łóżku, tylko na łóżku – oznajmiłam.

- Nie pyskuj – powiedziała surowo. – Czemu nie ubierzesz tej? – spytała trzymając długą, czerwoną sukienkę. Rzuciłam jej wzrok w stylu ‘chyba sobie żartujesz’. – Taak, zbyt elegancka – kiwnęła głową odkładając sukienkę na miejsce. – Czy musisz być taka grymaśna?

- Jeśli bycie grymaśną oznacza niechęć do ubierania sukienek, to tak, muszę – odpowiedziałam wstawając z łóżka i wchodząc do garderoby. – Nie mogę ubrać po prostu pary czarnych jeansów?

- Dobra, ale żadnych koszulek z zespołami. One są strasznie tandetne.

- Spoko, ale też żadnych bluzeczek w kwiaty – rzuciłam ubierając spodnie.

- Okej, to co powiesz na tą? – spytała pokazując krótką bluzkę bez ramiączek. Ściągnęłam brwi i zrobiłam zdegustowaną minę. – Wezmę to za nie…

- Powinnaś ją spalić, jest obrzydliwa

- Miałabyś w niej odkryty brzuch – powiedziała przeglądając inne ubrania.

- I dlatego nie chcę jej ubrać.

- Jesteś strasznie trudna… 

- Dzięki – odpowiedziałam sarkastycznie i przewróciłam oczami. – Ta jest spoko – pokazałam jej bluzkę, którą ściągnęłam z górnej półki.

- Myślę, że może być – westchnęła, nadal niezbyt przekonana. Przełożyłam bluzkę przez głowę i pozwoliłam jej ułożyć się na jednym ramieniu, w czasie gdy drugie pozostało odkryte. Było mi w niej wygodnie, a zarazem była dość modna, tak myślę.

- Jakie ubierzesz buty? 

- Conversy? – spytałam retorycznie.

- Te obdarte śmieci? – wypowiedziała z obrzydzeniem.

- Mogą być trochę znoszone, ale przynajmniej są wygodne – powiedziałam podnosząc je z podłogi.

- A co powiesz na te twoje nowe Dunki? – spytała trzymając je tak, jakby już wcześniej planowała, żebym je ubrała. 

- Jeśli dzięki temu będziesz szczęśliwa… - westchnęłam poddając się. Ubrałam wybrane buty, zacisnęłam koczka, chwyciłam telefon i byłam już gotowa do wyjścia. 

- Gotowa? – spytała z ekscytacją.

- Niestety – mruknęłam wychodząc przez drzwi wejściowe.

- Baw się dobrze! – krzyknął tata z kuchni. 

- Baw się dobrze? Ta, jasne. To będą tortury – powiedziałam do siebie.

- Przypuszczam, że jesteś podekscytowana, to twoja pierwsza impreza – moja mama zachowywała się, jakby to była jej impreza. Gdyby tylko wiedziała, że to nie pierwszy raz… Byłam już na wielu, jednak ona nie ma o tym pojęcia. Przeważnie odbywały się gdy ona już spała. Kiedyś przyjaźniłam się z Cameronem i bez przerwy chodziliśmy na jakieś imprezy. Wszystko się zmieniło gdy się przeprowadził. Już nie utrzymujemy żadnych kontaktów, co jest dość dołujące. Bardzo go lubiłam, możliwe że bardziej niż w ogóle powinnam, ale nic nie mogę z tym zrobić. On wyjechał, a ja nadal tu tkwię.

- Niesamowicie – powiedziałam sarkastycznie, udając podekscytowaną.

- I o to chodzi – rzuciła włączając silnik. 

- Czy ty w ogóle wiesz gdzie mamy jechać? – spytałam.

- Oczywiście, że wiem. Mama Harrego będzie czekać na zewnątrz, żebyśmy trafiły do właściwego domu.

- Jego mama będzie czekać na zewnątrz? 

- Noo.

- Jego mama będzie na tej imprezie? – spytałam próbując powstrzymać śmiech.

- Tak, a co? – spytała rodzicielka. Była trochę zdezorientowana przez te wszystkie pytania, które jej zadawałam.

- Oh, nie, nic – odpowiedziałam z uśmiechem.

- To powinno być gdzieś tu na lewo. O, tutaj – oznajmiła mama machając energicznie w stronę mamy Harrego. – Baw się dobrze, nie rób nic głupiego i zadzwoń kiedy będziesz chciała żebym po ciebie przyjechała. Oh, no i poczekaj przynajmniej godzinę lub dwie zanim zadzwonisz.

- Jasne – powiedziałam otwierając drzwiczki na spotkanie z mamą Harrego.

- Jak miło cię widzieć Delilah. Nie krępuj się, wejdź do środka, przyjęcie już się zaczęło – powiedziała jakby próbowała mnie zachęcić. Próbowała mnie dość niezręcznie uściskać, lecz udało mi się uniknąć jej ramion i przeszłam przez ogródek z przodu domu.

Wzięłam głęboki oddech zanim otworzyłam drzwi. Mogłam słyszeć muzykę uderzającą o ściany domu. Nacisnęłam na klamkę i otworzyłam drzwi. Nie było tak tłoczno jak myślałam, że będzie. Narysowałam sobie w głowie moją ścieżkę i zaczęłam ‘odkrywanie’. Naprawdę chciałam odszukać jego pokój i znaleźć tam coś wstydliwego, ukrytego gdzieś w dolnej szufladzie, jednak nie chciałam żeby ktoś mnie przyłapał. Kontynuowałam zwiedzanie parteru. Nic ciekawego. Chwyciłam szklankę czegokolwiek co było w półmisku w kuchni. Wzięłam łyk jasnoniebieskiego napoju, lecz po chwili wyplułam go do zlewu. To smakowało jak tania wódka. Wzięłam puszkę piwa z lodówki i znów zaczęłam się przechadzać. Zauważyłam, że kilka ludzi się we mnie wpatruje. Pewnie zastanawiają się co ja tutaj robię. Jeszcze nie zdążyłam nigdzie zobaczyć sławnego Harolda, na szczęście. Może uda mi się przeżyć wieczór bez widzenia go. Przeglądałam wszystkie pokoje. Ten cały melanż był dość nudny. O ile nikt się gdzieś nie ukrywał, nie było zbyt wielu ludzi, nie licząc tych obściskujących się po kątach różnych pokoi. Chwyciłam się poręczy schodów i kontynuowałam moje ‘odkrywanie’ na górze.

~ Harry ~ 

Stałem oparty o futrynę z czerwonym kubkiem wypełnionym po brzegi alkoholem, obserwując ją. Alkohol pozostawał nietknięty, podczas gdy patrzyłem na nią, a ona nawet nie odczuwała mojej obecności. Chciałem zobaczyć jak podskakuje i się jąka gdy ją zaskoczę, jednak coś mnie zatrzymywało. Byłem zaintrygowany tym, co robiła. Ona nawet nie wyglądała jakby przyszła na imprezę, nosząc jej zwyczajne jeansy, jednak była pozbawiona jej tradycyjnej koszulki jakiegoś zespołu. Jej włosy nadal były takie same. Ona nawet nie wiedziała, że zawsze się zastanawiałem jakiej są długość i czy są falowane, czy raczej proste.

Obserwowałem, nadal pozostając całkowicie cicho, jak szperała w moich szufladach. Nie wiem co chce znaleźć, jednak nie ma tam nic interesującego. Wpatrywałem się w nią gdy otworzyła dolną szufladę i wyciągnęła zdjęcie. Widziałem jak się skrzywiła. Była albo zdezorientowana, albo obrzydzona. Stwierdziłem, że wystarczy patrzenia. Czas, żeby pokazać moja obecność.

- Szukasz czegoś? – spytałem unosząc brwi. Wszedłem do pokoju zamykając nogą drzwi. Widziałem jak obraca się z szokiem wymalowanym na twarzy. Szybko schowała cokolwiek miała w ręce za plecami.

- N-n-nie bardzo – wyjąkała. Nie mogłem powstrzymać się od śmiechu, co jedynie spowodowało, że rzuciła mi to jakże znajome zabójcze spojrzenie.

- Wiesz, że jak nadal będziesz tak robić, to odstraszysz od siebie ludzi? – spytałem retorycznie, powoli się do niej zbliżając.

- Nie obchodzi mnie to– oznajmiła odchodząc krok do tyłu z każdym moim krokiem do przodu.

- Wiele rzeczy cię nie obchodzi, co nie? – spytałem, znów unosząc brwi. Ta ‘rozmowa’ jest chyba najdłuższa jaką mieliśmy przez te pięć lat chodzenia do tej samej szkoły.

- Obchodzą mnie rzeczy, które są tego warte – powiedziała.

- Hm… A co robisz w moim pokoju? Wiesz, że to mój pokój, prawda? – zapytałem, nadal podchodząc coraz bliżej.

- Taaak – powiedziała przewracając oczami. Mogłem powiedzieć, że kończyły jej się pomysły na to co ma mówić. Zaczynało być zabawnie.

- No to co tutaj robisz? – spytałem. Delilah dotarła do ściany, co oznacza limit jak daleko ode mnie może stać. Zrobiłem krok do przodu i patrzyłem jak stara się obmyślić jej następny krok. – I nie mów, że szukałaś łazienki, bo nie znalazłabyś jej w moich szufladach albo pod łóżkiem.

- Jak długo mnie obserwowałeś? – próbowała ominąć pytanie.

- Wystarczająco długo, żeby wiedzieć, że czegoś szukałaś – odpowiedziałem, dodając prawie że złowieszczy chichot na koniec.

- Niczego nie szukałam – powiedziała patrząc przed siebie. Mogła kłamać, lecz coś w środku mówiło mi, żebym jej uwierzył.

- Hmmm.. Więc co tu robiłaś? – spytałem po raz kolejny, stawiając krok w jej kierunku. Była przyklejona do ściany, i staliśmy milimetry od siebie.

- Uh – jęknęła drapiąc się po głowie jakby była zdenerwowana. Próbowałem patrzeć jej prosto w oczy, jednak ona mi na to nie pozwalała. Unikała moich oczu jak ognia, co trochę mnie frustrowało. Chciałem chwycić ją tak, żeby mogła patrzeć prosto na mnie, ale coś mnie zatrzymywało.

- Powiedz co robiłaś i wtedy będziesz mogła pójść – wyszeptałem jej do ucha starając się negocjować. Zwróciłem się by zobaczyć jak wpatruje się prosto we mnie. Kto wie co sobie teraz myśli, ale ona zawsze wydaje się na coś zła, jakby coś ukrywała.

- Dobra – oznajmiła uciekając wzrokiem.

- Nie możesz patrzeć mi w oczy? Przygotowujesz się na kolejne kłamstwo? – spytałem próbując zmusić ją do popatrzenia na mnie. Podziałało. Jej głowa powoli obróciła się w moją stronę i jej oczy wbiły się w moje. Nigdy wcześniej tego nie widziałem, ale jej oczy były najbardziej krystalicznie czysto niebieskie jakie kiedykolwiek widziałem. Mógłbym się w nich zgubić, gdyby nie zaczęła mówić.

- Szukałam czegoś, czego mogłabym użyć przeciwko tobie – powiedziała przez zęby.

- Na przykład? – spytałem zaintrygowany.

- Czy to na serio takie ważne? – powiedziała patrząc z w stronę drzwi.

- Tak. Chcesz mnie w coś wrobić? Zawstydzić? – spytałem redukując przestrzeń pomiędzy nami.

- Chcę się odpłacić, i nadal będę próbować – powiedziała, prawie że z dumą. Widziałem jak  patrzy na drzwi, chciała po prostu uciec. Uniosłem ramiona otaczając i przyciskając ją mocniej do ściany. Moja lewa ręka sięgnęła za jej plecy i chwyciła cokolwiek tam trzymała. Moja prawa ręka pozostała na ścianie, a teraz lewa dłoń trzymała zdjęcie tuż przed moimi oczami.

- Zdjęcie z dzieciństwa? Jak chcesz mi się opłacić używając tego? – powiedziałem uśmiechając się i chowając zdjęcie w tylnej kieszeni spodni.

- To nie to, co chciałam – oznajmiła wiercąc się w nadziei na ucieczkę.

- A czego chciałaś? – spytałem nadal się uśmiechając.

- Chciałam czegoś co ściągnęłoby ciebie i twoje przerośnięte ego na ziemię – warknęła. To była ta prawda której szukałem przez ten cały czas. Zaśmiałem się w odpowiedzi.

- Przerośnięte ego? – zapytałem retorycznie. – I kto to mówi – powiedziałam patrząc prosto w jej oczy, uważając, żeby mnie nie rozpraszały.

- Nie przekręcaj tego w taki sposób, żeby było o mnie – powiedziała. Jej temperament zaczynał się pokazywać.

- Sorry, ale któro z nas przeszukiwało mój pokój?

- Każdy ma przeszłość – powiedziała patrząc w górę jakby starała się nie płakać.

- Podaj fakty – rzuciłem przerywając jej. Jej oczy znów zwróciły się w moją stronę, śląc nienawiść prosto we mnie. Mój uśmiech zniknął, jakby mnie rzeczywiście przestraszyła.

- Musi być ukryte w twojej przeszłości coś, co zrobiło cię takim dupkiem jakim jesteś dzisiaj – oznajmiła. Ludzie nazywali mnie dupkiem wiele razy, ale nikt aż tak poważnie jak teraz. Żadne z tych wyzwisk mnie nie zabolały. Jednak widząc jak ona to wypowiadała, można było powiedzieć, że na serio tak myśli.

- Jestem dupkiem tylko dla tych, których nie lubię – powiedziałem nie myśląc o tym co mówię.

- Widzę – powiedziała, tym razem znów patrząc w górę. Widziałem wilgoć zbierającą się w jej oczach, jednak nie pozwoliła opuścić jej oka ani jednej łzie. – Naprawdę powinieneś nauczyć się trochę szacunku – rzuciła.

- Szacunku?! To ty przeszukiwałaś mój pokój! – krzyknąłem. Złość wzbierała na sile w obojgu z nas.

- Dlaczego tak w ogóle chciałeś żebym tu przyszła?! – krzyknęła. – Masz może przygotowany jakiś głupi żart, żeby mnie poniżyć w sposób jaki jeszcze nigdy nie próbowałeś?!

- Nawet jeśli, to i tak przyszłaś!

- Bo zostałam zmuszona! – krzyknęła mi prosto w twarz.

- Niby przez kogo?! – spytałem, chociaż dobrze znałem odpowiedź.

- Moich rodziców!

- Tych snobów?! Czy ty w ogóle wiesz co to jest normalna domówka? To nie jest żadna cholerna herbatka! – powiedziałem, nawet nie starając się przestań krzyczeć.

- Nie mów tak o moich rodzicach! – krzyknęła podnosząc głos jeszcze bardziej niż ja.

- Jak?! – powiedziałem opuszczając głos o oktawę.

- Twoja mama musi być z ciebie dumna – warknęła, sprawiając że umilkłem. – Tak myślałam – powiedziała brzmiąc jak zadowolona z siebie.

- Nie waż się mówić do mnie w taki sposób nigdy więcej! – warknąłem.

- Bo co? – spytała działając mi na nerwy.

Chciałem coś krzyknąć prosto w jej twarz, ale nie mogłem. Nie wiedziałem co mam powiedzieć, moje usta wyschły od tych wszystkich rzeczy, które powiedziałem żeby jej dogryźć. Jedyne rzeczy o których mój mózg mógł pomyśleć, nie skrzywdziłyby nawet pięciolatka. W tak krótkim czasie mój mózg wyczyścił wszystko co mogłem powiedzieć. Więc zrobiłem kolejną rzecz, która przyszła mi na myśl. Pocałowałem ją. Pocałowałem Delilah. Nie wiem co we mnie wstąpiło. Stanowczo przycisnąłem swoje usta do jej. Nie spodziewałem się, że odwzajemni pocałunek, ale zrobiła to. Spodziewałem się, że się wycofa, jednak tego nie zrobiła. Jej usta smakowały słodko i mogłem poczuć trochę mięty z jej świeżo umytych zębów. Jej usta były miękkie, miały idealną strukturę dla idealnego pocałunku. Ten był daleko od perfekcji, jednak najbliżej ze wszystkich jakich doświadczyłem. Jak dla mnie pocałunek skończył się za szybko. Co ja mówię? Nienawidzę jej przecież, co nie? Oboje otworzyliśmy oczy i patrzyliśmy na siebie ze zdziwieniem. Oczekiwałem liścia, jednak się go nie doczekałem. Zamiast tego, ona szybko opuściła mój pokój, następnie dom, zanim mogłem cokolwiek zrobić lub powiedzieć. Pozostałem stojąc cały czas w tym samym miejscu, nadal całkowicie zszokowany, nie mogłem przestać o niej myśleć. To nie może mi wyjść na dobre.

- Hej, wszystko okej? – spytał Louis wchodząc do mojego pokoju, ciut pijany.

- Taa – odpowiedziałem od niechcenia.

- Super. Chcesz zagrać z nami w beer-ponga? – spytał zlewając słowa ze sobą.

- Zaraz do was dołączę – powiedziałem wpatrując się jak wychodzi z pokoju. Tak wiele pytań przelatywało mi przez głowę. Dlaczego odwzajemniła pocałunek? Dlaczego mnie nawet nie uderzyła? Dlaczego po wszystkim uciekła bez słowa? Czy podobało jej się tak samo jak mi? Nie byłem już w nastroju na zabawę, ale nie miałem za bardzo wyboru.

---.---

I jak? :D Jak widzicie ten rozdział też jest dłuższy, ale na prawdę nie chciałam już dłużej czekać na ten moment <3 Kolejne będą raczej krótsze ;) Dziękuję wam za wszystkie cudowne komentarze i na tą chwilę - 404 wyświetlenia. No i za 6 obserwujących! :D Nawet nie wiecie jaką radość mi sprawia to, że podobają wam się wybryki mojej wyobraźni :D

No więc czekam na wasze opinie i do następnego! xoxo