21. 'Czuję się niesamowicie winny z tego powodu'

- Dzisiaj byłoby miło! – krzyknął taksówkarz, rujnując moje pożegnanie z Harrym. Jednak muszę przyznać, że trochę go przytrzymywaliśmy.

- Do zobaczenia za miesiąc – wyszeptałam do Harry’ego, ściskając go po raz ostatni. Obróciłam się na piętach, zanim Harry mógł zobaczyć łzy, które zaczęły spływać po moich policzkach. Weszłam do starej taksówki i czekałam, aż kierowca odpali silnik. Gdy już powoli ruszaliśmy, spojrzałam przez okno i pomachałam chłopakowi z bujnymi lokami, stojącemu na skraju ogrodu, również do mnie machającemu, z lekkim ale serdecznym uśmiechem na jego twarzy. Nie zobaczę tej pięknej buźki przez kolejny miesiąc. Pożegnania są zawsze najcięższe, ale przynajmniej nie rozstajemy się na zawsze. Wytarłam łzy z moich policzków i wyciągnęłam telefon, gdyż czułam jak wibruje.

Harry: Już za tobą tęsknię… Bezpiecznej podróży i zadzwoń do mnie jak dojedziesz do domu. Kocham cię. x

Minęło dopiero kilka minut, a ja już czułam, jakbym nie widziała go od lat. Tak bardzo chciałam powiedzieć kierowcy, żeby zawrócił i wysadził mnie z powrotem pod domem Harry’ego, ale wiedziałam, że nie mogłam. Uśmiechnęłam się przez łzy, patrząc na ekran mojego telefonu, po czym włożyłam go do kieszeni. Usiadłam w bardziej komfortowej pozycji i wsłuchałam się w muzykę dochodzącą z radia. Spędziłam w tym samochodzie dopiero dziesięć minut, a What Makes You Beautiful już doczekało się swojej kolejki w radiu. Wygląda na to, że nie mogę się od nich uwolnić, pomyślałam, szczerząc się jak głupia i nucąc do muzyki. Każda nuta tej piosenki była mi niesamowicie bliska.

Droga do domu trwała około dwie godziny. Ja nigdy nie widziałam niczego dziwnego w tym, że przeprowadziłam się tak daleko od miasta, ale wszyscy inni nadal tego nie rozumieli.

- Jesteśmy na miejscu – oznajmił kierowca taksówki, gdy podjechaliśmy pod mój dom.

- Dziękuję – odpowiedziałam, wychodząc z samochodu. Wyjęłam swoje walizki z bagażnika i podeszłam do kierowcy, by mu zapłacić. On nie tracił ani sekundy, i gdy tylko dostał pieniądze do ręki, ruszył w drogę powrotną do Londynu. Widocznie nie przepada za wiejskim krajobrazem. Moja sąsiadka – jedyna sąsiadka – stała u siebie w ogrodzie, podlewając rośliny. Uśmiechnęłam się do niej i ruszyłam w stronę moich drzwi wejściowych. Nie miałam pojęcia jakie ciężkie były moje walizki, do teraz, gdy musiałam je nieść samodzielnie. Położyłam je na progu, wyciągnęłam swoje klucze i otworzyłam drzwi. Dom był dokładnie taki, jakiego go zostawiłam. Zaciągnęłam wszystkie torby do środka i szybko zamknęłam drzwi, nie pozwalając by ciepło za nie uciekło. Nie ma to jak w domu, pomyślałam.

~*~

Siedziałam na kuchennym blacie, z kubkiem herbaty, która już dawno wystygła, w mojej ręce, zapatrzona w przestrzeń i zagubiona w swoich własnych myślach. Mój wzrok przerzucił się z ogrodu na komórkę, leżącą tuż przede mną. Leżała tam bez życia już od ponad tygodnia. Żadnych połączeń, sms-ów, ani wiadomości na poczcie głosowej. Starałam się nie myśleć o powodach dlaczego tak jest, ale jednak mój umysł skupiał się na różnych scenariuszach, które czasami sprawiały, że aż drżałam. Ktoś nacisnął dzwonek do drzwi, budząc moje ciało do życia. Odłożyłam kubek na stół i skierowałam się do wyjścia. Spojrzałam przez wizjer, po czym otworzyłam kilka zamków i uchyliłam drzwi.

- Delilah?

- To ja – uśmiechnęłam się.

- W takim razie to jest dla ciebie. Gdzie mam to położyć? – zapytał dostawca.

- W salonie, jakbyś mógł – poprosiłam, jednak z nutką zawahania. Bałam się wpuścić kogokolwiek do domu. Nawet jeśli był to tylko dostawca.

- Oczywiście. Mieszkasz tutaj sama? – spytał, podnosząc paczkę i przenosząc ją na jej miejsce.

- Yep – odpowiedziałam krótko.

- Nie czujesz się tutaj samotna?

- Nie bardzo – skłamałam. Tak, czuję się samotna. Czasami się zastanawiam, dlaczego wciąż tu mieszkam. Już nie podobało mi się to tak bardzo jak wcześniej.

- Cóż, to chyba potwierdza to, że każdy lubi co innego.

- Tak, też tak myślę.

- Jeszcze tylko proszę tutaj podpisać i będę leciał – powiedział, podając mi kartkę. Nabazgrałam mój podpis na papierze i oddałam go dostawcy. W filmach, to jest właśnie moment, w którym ludzie w niewiedzy zgadzają się na oddanie swojej duszy, lub czegoś podobnego. Mężczyzna szybko się pożegnał i zamknęłam za nim drzwi. Oczywiście na kilkaset zamków – moja paranoja nie dawała mi spokoju. Przeszłam do salonu i spojrzałam na paczkę. Rozpakowałam ją, rozrzucając kawałki kartonu dookoła. Jakim cudem mam powiesić telewizor na ścianie?

- Już prawie gotowe – westchnęłam, kończąc pracę z telewizorem. Stałam z jedną nogą na niezbyt stabilnym krześle i telewizorem na moim ramieniu. Nie mogłam przestać myśleć o tym, jak bardzo by mi się przydała obecność kogoś silniejszego. Jeszcze tylko sprawdziłam, czy sprzęt jest stabilnie powieszony i pozwoliłam mu wisieć bez mojej pomocy. – W końcu – przetarłam ręką po czole i wypuściłam powietrze z ust w wyrazie ulgi. Zebrałam wszystkie śmieci, które po sobie zostawiłam, i wyrzuciłam je do kosza w kuchni. Cały worek był pełny, więc postanowiłam wynieść go na zewnątrz. Byłam w połowie drogi do drzwi, gdy usłyszałam głośny trzask. – Proszę nie, tylko nie to, błagam, nie rób mi tego – wypłakiwałam, wbiegając z powrotem do salonu. Moje największe obawy się ziściły. Spojrzałam na rozbity telewizor, leżący w kawałkach na podłodze. Cała ciężka praca, którą włożyłam na zarobienie na ten sprzęt, właśnie poszła na marne. Chwyciłam pilota i rzuciłam nim we frustracji, przez co ekran został jeszcze bardziej rozbity a pilot rozleciał się na kawałeczki. Warknęłam najgłośniej jak potrafiłam i rzuciłam się na sofę. Nic w moim życiu nie idzie po mojej myśli, przysięgam. Czekałam na perfekcyjną scenę, jak z filmu, gdzie Harry pojawia się przed moim domem z bukietem kwiatów, gotowy by mnie pocieszyć. Jednak mój próg pozostawał pusty, a Harry nie wysilił się, by chociaż wysłać mi jakąś wiadomość. Przyłożyłam poduszkę do twarzy, ogłuszając moje krzyki i płacz. Co ja takiego zrobiłam? Harry obiecał, że będzie dzwonił codziennie. W sumie to tak robił – przez pierwsze dwa tygodnie. Po tym nie usłyszałam od niego ani słowa. Nie odbiera moich telefonów, nie odpisuje na sms-y… Czy on po prostu o mnie zapomniał? Kręciłam pierścieniem obietnicy na moim palcu, czytając napis: Przysięgam już zawsze Cię kochać. Jeśli to prawda, Harry, to gdzie teraz jesteś?

~ Harry ~

- Sesja zdjęciowa, wywiad w radiu i mały koncert – nasz manager poinformował nas o tym, co dzisiaj będziemy robić w Londynie.

- Dla jakiej stacji radiowej będzie ten wywiad? – zapytał Niall.

- BBC Radio 1 – odpowiedział, odwracając się, by napisać coś na komputerze. Wyciągnąłem mój telefon z kieszeni i przejechałem przez moje wiadomości. One nigdy nie przestają przychodzić, co było już denerwujące, więc postanowiłem ignorować je wszystkie. Następnie sprawdziłem co nowego na twitterze, po czym schowałem telefon z powrotem do kieszeni.

- Rozmawiałeś ostatnio z Delilah? – spytał Liam, siadając obok mnie,

- Mhm – skłamałem.

- Kiedy ostatnio dałeś jej jakiś znak życia?

- Uh… - bąknąłem. Mój umysł nagle stał się pusty. Jak długo się do niej nie odzywałem? Zawsze to odkładałem, mówiąc, że zadzwonię do niej kolejnego dnia, lecz gdy nadszedł kolejny dzień, wmawiałem sobie, że byłem zbyt zmęczony i tak w kółko. Czułem jak poczucie winy kłuje mnie w brzuchu.

- Myślałem, że byliście w sobie zakochani na zabój…

- Jesteśmy – oznajmiłem.

- To dlaczego nie masz czasu, żeby wysłać jej chociaż jakąś głupią wiadomość?

- Jestem zbyt zmęczony.

- To bzdura. Czy coś jest między wami nie tak? Pokłóciliście się?

- Nie.

- Jeszcze nie.

- Co masz przez to na myśli? – spytałem, zaczynając się denerwować.

- Hej, co się tu dzieje? – zapytał Louis, podchodząc w naszą stronę, by złagodzić sytuację.

- Harry nie odzywał się do Delilah już od długiego czasu – stwierdził Liam.

- Oh, Harry. Nie będziesz miał lekko jak się z nią zobaczymy.

- Naprawdę myślisz, że będzie tak źle? – spytałem, przecierając swoje oczy.

- Nie wydaje mi się, że podoba jej się to, że ją tak ignorujesz.

- Nie jest mi łatwo być w związku i próbować zrobić karierę – przyznałem.

- Nie masz zamiaru z nią zerwać, nie? – zapytał Louis, a jego twarz przybrała poważnego wyrazu.

- Nie – westchnąłem. – Chcę tylko, żeby zrozumiała moją sytuację.

- A powiedziałeś jej to? – wtrącił Liam.

- Cóż… Nie bardzo.

- Ignorowanie jej niczego jej nie mówi. Musisz jej to powiedzieć, najszybciej jak się da.

- Co jeśli nie będzie chciała ze mną rozmawiać? – jęknąłem jak zagubiony szczeniaczek.

- Nie dowiesz się, jeśli nie spróbujesz – powiedział Louis, klepiąc mnie po plecach. – Po prostu się tym zajmij i wtedy będziesz mógł skreślić jedną rzecz ze swojej listy zmartwień – skończył. Westchnąłem, biorąc ich rady do serca i po chwili wyciągnąłem telefon z kieszeni.

~ Delilah ~

- I GOT POCKET GOT A POCKET FULL OF SUNSHINE, I GOT A LOVE AND I KNOW THAT IT'S ALL MINE – gdy w końcu skończyłam sprzątać, postanowiłam marnować swój czas na śpiewaniu i używaniu całego domu jako mojej sceny. Przerwało mi dzwonienie mojego telefonu. Szczerze, to sam dźwięk mnie przeraził – nie słyszałam go dłużej niż tydzień i mój mózg musiał poświęcić trochę czasu, by go rozpoznać. Podniosłam komórkę ze stołu, lecz zrobiłam to o sekundę za późno. Sprawdziłam moje nieodebrane połączenia, by sprawdzić kto chciał się ze mną skontaktować… Był to Harry. Oczywiście. On do mnie dzwoni po raz pierwszy od wieków, a ja nie zdążyłam odebrać. Miałam odłożyć telefon z powrotem na stolik, lecz on znów zaczął dzwonić. Imię Harry’ego rozświetliło się na ekranie. Chciałam być na niego zła, ale sam fakt, że za chwilę usłyszę jego głos rozbudzał stado motyli w moim brzuchu. – Halo? – odebrałam z niepewnością. 

- Cześć – odpowiedział, niezbyt ochoczo, co sprawiło, że zaczęłam się martwić. – Musimy pogadać.

- Wiem.
- Jestem złym chłopakiem – oznajmił. Nie wiedziałam co mam odpowiedzieć, gdyż w tym momencie mogłam mu tylko przyznać rację. – Wiem, że obiecałem, że będę dzwonił – westchnął. Usiadłam na krześle, wiedząc, że ta rozmowa będzie dość długa.
- Ale?
- Ale – kolejne westchnięcie. – Nie potrafię do ciebie kłamać. Szczerze, to bycie w związku i kariera w tym samym czasie jest bardzo stresujące.
- Czy ty ze mną zrywasz? – wtrąciłam.
- Wysłuchaj mnie – rzekł. Nie odpowiedział na moje pytanie, co sprawiło, że poczułam jak moje serce tonie w moim żołądku, a w moim gardle pojawił się wielki guz. – Byłem tak zajęty pracą, że cały czas odkładałem dzwonienie do ciebie na następny dzień.

- Dlaczego nie mogłeś chociaż wysłać sms-a, żeby dać mi znać? Wiem, że minął tylko nieco ponad tydzień, ale ty mnie kompletnie od siebie odciąłeś. Czy ty masz pojęcie jak ja się czułam? – zapytałam, zaczynając się coraz bardziej denerwować.

- Nie, nie mam – przyznał. – Ale czuję się niesamowicie winny z tego powodu.

- Martwiłam się o ciebie, a ty wydawałeś się w ogóle tym nie przejmować.

- Ja się przecież przejmuję! Nie mogę przestać o tobie myśleć!

- Najwyraźniej nie. Gdyby tak było, to przynajmniej byś próbował się ze mną skontaktować – powiedziałam, wstając z krzesła.
- Delilah, to nie jest takie proste.
- Bo? Napisanie wiadomości zajmuje najwyżej pięć sekund!
- Wiem… Ale teraz jestem cały czas w biegu. Skupiam się na mojej karierze. Dobrze wiesz jakie to jest dla mnie ważne.
- Myślałam, że ja też byłam dla ciebie ważna – szepnęłam, ze łzami spływającymi po moich policzkach.
- Delilah, nie płacz. Proszę.
- Dlaczego? Czy moje emocje sprawiają, że czujesz się bardziej winny? – syknęłam. – Dlaczego po prostu ze mną nie zerwiesz, zamiast zmyślać jakieś głupie wymówki?
- Ja nie chcę się z tobą rozstawać, Delilah!

- Brzmisz jakbyś chciał.

- Delilah, proszę, ja nie- - zaczął, ale ktoś krzyknął do niego coś o wywiadzie, i przerwał. – Muszę już lecieć.

- W takim razie idź.
- Proszę, nie bądź taka. Zobaczymy się za tydzień i wtedy o tym porozmawiamy, dobrze?
- Niech będzie. Powiedz chłopakom, że ich pozdrawiam.
- Okej, powiem. Kocham cię, pa – odpowiedział, po czym się rozłączył. Jego głos zaczynał być piskliwy, jakby zaraz miał się rozpłakać. Nie dał mi nawet powiedzieć, że ja też go kocham. Rzuciłam telefon na stół i zaczęłam płakać jak dziecko. Przynajmniej wiem, że na razie nadal jesteśmy razem. Ludzie mówią, że każda para ma swoje małe kryzysy.

~ Harry ~

Dwu godzinna podróż. Jak wspaniale, pomyślałem z sarkazmem. Mówiąc z pełną szczerością – nie mógłbym być mniej podekscytowany przyjazdem i nie byłem w nastroju na kłótnię, której nie dało się zapobiec. Założyłem słuchawki na uszy i ułożyłem się na tylnym siedzeniu. Byliśmy w drodze do mojej dziewczyny, a ja byłem najmniej z tego powodu szczęśliwy. Na początku miałem zamiar słuchać muzyki i jakoś zasnąć, ale po chwili zdałem sobie sprawę, że nie ma na to szans, więc ściszyłem muzykę i wsłuchiwałem się w rozmowę między resztą chłopaków.
- Louis, czy ty w ogóle wiesz jak tam dojechać? – zapytał Liam.
- Tak… Cóż, GPS na pewno wie.
- GPS nawet nie jest włączony.
- Damy sobie radę – odpowiedział Louis, wzruszając ramionami. Liam westchnął i oparł się w swoim siedzeniu. Niall opierał się o moje ramię, chrapiąc jak stary alkoholik, a Zayn patrzył za okno, zagłębiony w swoich myślach. Ale zabawa.

- Kupiłeś Delilah coś na urodziny? – Liam spytał Louisa.
- Tak, a ty?
- Też. Co jej kupiłeś?
- Bilety – wyszczerzył się. Zamknąłem oczy, nadal słuchając ich konwersacji.
- Na co?
- All Time Low.
- Wow. Jesteś pewny, że to nie ty jesteś jej chłopakiem? – zaśmiał się Liam, jednak miał rację. Louis zachowywał się dużo lepiej niż ja w stosunku do Delilah. Dzwonił do niej codziennie przez cały ostatni tydzień. Ja nadal byłem zbyt zmęczony, zbyt zajęty i zbyt zestresowany. Louis zaśmiał się na to, co powiedział Liam, i zwrócił swoją koncentrację z powrotem na drogę.
- A ty co jej kupiłeś?

- Płyty winylowe.
- All Time Low?
- Tak – uśmiechnął się.
- A co z Harrym? Ma zamiar jej coś dać? – spytał Louis, prawdopodobnie myśląc, że ich nie słucham.
- … Nie mam pojęcia. Nie widziałem, żeby szedł gdziekolwiek na zakupy.
- Faktycznie, ja też – rzekł Louis. Usłyszałem jak Liam się odwraca by na mnie spojrzeć.

- Musiał jej coś kupić – dodał Liam.
- Mam nadzieję.
- Nie myślisz chyba, że on z nią zerwie, nie?
- Szczerze, to w to wątpię. Dzisiaj są jej urodziny i mamy się dobrze bawić – Louis starał się przekonać samego siebie. Jednak mówił prawdę. Nie miałem zamiaru z nią zerwać. 

~ Delilah ~

- Mamo, już naprawdę muszę lecieć. Chłopaki będą tu za kilka minut – oznajmiłam, starając się skończyć rozmowę już po raz siódmy. – Tak, między mną i Harrym wszystko w porządku – skłamałam. Tak naprawdę to nie wiedziałam na czym w tym momencie stoję. – Tak, dobrze – westchnęłam. – Powiedz tacie, że go kocham. Teraz już naprawdę muszę iść. Pa, kocham cię – powiedziałam i od razu się rozłączyłam. Przeszłam do salonu i spoglądałam przez okno. Cóż innego mogłam zrobić? Nie miałam nawet telewizora, chyba, że ten potłuczony w kuchni się liczy. Znudziło mi się siedzenie i patrzenie w nicość, więc stwierdziłam, że mogę posprzątać dom jeszcze jeden raz. W sumie to za jakiś tydzień to już nie będzie mój dom. Zdecydowałam się wprowadzić z powrotem do moich rodziców, dopóki nie znajdę czegoś bliżej miasta.

Już prawie zasnęłam, gdy usłyszałam klakson samochodu dochodzący z zewnątrz. Zanim doszłam do drzwi, chłopaki już zdążyli przetestować dzwonek co najmniej pięćdziesiąt razy.
- Okej, okej, już idę! – krzyknęłam przez drzwi. Otworzyłam wszystkie zamki i drzwi się otworzyły, zanim jeszcze mogłam położył dłoń na klamce.
- Hey there Delilah what’s it like in New York city – Louis zaczął śpiewać podczas gdy zgniatał mnie w swoich ramionach.
- Słyszałam, że dość mokrawo o tej porze roku – uśmiechnęłam się. Niall wszedł jako kolejny, ignorując moją obecność. – Cóż, cześć Niall. Czuj się jak u siebie w domu – zaśmiałam się.
- Łazienka? – spytał, przeskakując z jednej nogi na drugą.
- Na górze. Pierwsze drzwi po prawej – odpowiedziałam, patrząc jak biegnie po schodach.
- Mówiłem mu, żeby nie pił tylu napojów energetyzujących – uśmiechnął się Liam i mnie uścisnął.
- Niall zawsze będzie Niallem. Hej Zayn – uśmiechnęłam się, również go ściskając.
- Delilah.
- Harry – odpowiedziałam w dość niezręczny sposób. On stał na progu, nie bardzo wiedząc co ma zrobić, a ja naśladowałam jego ruchy. Jego twarz wyglądała na znudzoną. Od razu można było zauważyć, że on wcale nie chciał tu być. On nawet mnie nie przytulił, tylko przeszedł prosto do salonu. Przewróciłam oczami i trzasnęłam drzwiami.
- Delilah, czemu nie masz telewizora? – zapytał Niall, wchodząc do pokoju.
- Mam.
- W takim razie gdzie on jest?
- W pudełku, w kuchni.
- Czemu tam jest?
- Jest trochę… zepsuty.
- Że co?
- Ekran się potłukł.
- Jak?! – zapytali wszyscy naraz.
- On… Spadł ze ściany – oznajmiłam, kaszląc między słowami i mając nadzieję, że nie mogli tego usłyszeć.
- On co?
- Spadł – szepnęłam.
- Co ty, do cholery z nim zrobiłaś? – usłyszałam jak Louis krzyczy z kuchni.
- On spadł ze ściany, okej? Nie jestem dobra w majsterkowaniu – powiedziałam, wybuchając śmiechem przez swoją własną głupotę.
- Aww, Lelilah – zaśmiał się Louis, czochrając moje włosy.
- Idziemy, czy co? – spytał Harry, wyraźnie zdenerwowany. Ktoś wcale nie brzmiał szczęśliwie, a ja nie byłam w nastroju by sobie z nim radzić.
- Tak, jasne – odpowiedziałam takim samym tonem. Chwyciłam moje rzeczy, ale Louis od razu mi je zabrał i wybiegł z nimi na zewnątrz. Uśmiechnęłam się, gdy zobaczyłam, jak biegnie do samochodu jak mały chłopczyk.

- Gdy mówiłaś, że mieszkasz na wsi, nie miałem pojęcia, że miałaś na myśli totalne pustkowie – rzekł Niall, gdy już wszyscy siedzieliśmy w samochodzie.
- Nie boisz się tu mieszkać? – zapytał Zayn.
- Nie, a powinnam?
- Jakby coś ci się stało, to nie ma tu nikogo, żeby nawet o tym kogoś zawiadomić.
- A co mogłoby się stać? Jesteśmy jakieś 50 mil od miasta.
- Gdzie kupujesz jedzenie? – zapytał Niall.
- W sklepie, tak samo jak ty – zaśmiałam się.
- Ale tu nie ma żadnych sklepów.
- Robię zapasy – uśmiechnęłam się, po czym odwróciłam się, patrząc przed siebie.
- Mam nadzieję, że masz jakąś imprezową kieckę – wtrącił Louis.
- Czemu?
- Wychodzimy gdzieś dzisiaj – puścił mi oczko.
- Gdzie? Po co? – nie lubię wychodzenia na zewnątrz, gdy kamery są przyklejone do mojej twarzy.
- Zabawić się! W końcu masz 18 lat! Och, właśnie. Wszystkiego najlepszego! – krzyknął, a reszta do niego dołączyła, co sprawiło, że na mojej twarzy pojawił się gigantyczny uśmiech. Nawet Harry wymamrotał ciche ‘wszystkiego najlepszego’. Cóż, lepsze to, niż nic, nie?

- WOLNOŚĆ! – krzyknęłam, wychodząc z samochodu.
- Tak… Wolność – wybełkotał Harry, przechodząc tuż obok mnie. Mój uśmiech od razu zniknął z mojej twarzy i już zaczynałam żałować, że zgodziłam się na dzisiejszą noc. To były moje osiemnaste urodziny, a mój chłopak był zły przez coś, o czym nie miałam zielonego pojęcia. Nie zauważyłam nawet, że łza spłynęła po moim policzku, dopóki Louis nie wytarł jej swoim kciukiem.
- Hej, nie płacz. On jest tylko zmęczony – powiedział, starając się mnie pocieszyć.
- Nie, wcale, że nie. Coś jest z nim nie tak – odpowiedziałam.
- Zapomnij o nim, to jest twoje święto i musisz je obejść jak należy.
- Nie jestem w nastroju na imprezowanie – oznajmiłam, próbując się odwrócić, ale Louis mnie zatrzymał i położył swoje dłonie na moich ramionach.
- Delilah… Nie przejechałem właśnie stu mil, z Niallem błagającym o przystanek co dziesięć minut, żebyś ty tak po prostu powiedziała, że nie jesteś w humorze. Będziemy się dzisiaj dobrze bawić, ty będziesz się dobrze bawić. Zapomnij o Harrym na tę jedną noc. Jemu to przejdzie jak zobaczy ile traci. On jeszcze wróci do ciebie na kolanach, zobaczysz.

- No dobra, teraz to nie mogę ci odmówić – uśmiechnęłam się, dając mu się przytulić.

~ Harry ~

Obserwowałem jak stali razem na podjeździe, rozmawiając. Delilah wyglądała na smutną. Ja powinienem tam stać i ją pocieszać, ale moje stopy wydawały się być przyklejone do podłogi. Zadrżałem jak się przytulili. To powinienem być ja, ale niestety tak nie było, a ja nic z tym nie robiłem.

- Czy to nie powinieneś być ty? – spytał Liam, stając obok mnie.
- Spójrz jaka ona jest z nim szczęśliwa – westchnąłem.
- On ją pociesza, bo ty ją od siebie odpychasz.
- Ja… Ja nie wiem co mam robić – znów westchnąłem, przejeżdżając dłonią przez moje włosy.
- Jedyne co mogę ci powiedzieć, to nie bądź głupcem – odpowiedział, po czym zostawił mnie samego z moimi myślami. 

--------

Hej :) Dawno nic nie dodawałam, nie? Przepraszam Was za to, ale... No właśnie. Myślę o zawieszeniu bloga, ale nie jestem jeszcze do końca pewna. Powód? Nie chodzi tu tylko o naukę, której mam naprawdę dużo (za tydzień zaczynają się moje egzaminy próbne, które będą trwały 2 tygodnie), ale o to, że zdałam sobie z czegoś sprawę. Na samym początku, jak zaczynałam pisać, robiłam to z przyjemnością i kochałam to robić. A teraz? Teraz czuję, jakby to był mój obowiązek. Czuję, że MUSZĘ to robić. I przez to tak trudno przychodzi mi napisanie czegoś, co pozwolę sobie opublikować. Do tego widzę, że czytelnictwo spadło, i to o dużo. Pod ostatnim rozdziałem było o wiele mniej wyświetleń niż normalnie i tak samo z komentarzami ;c 

Więc jaki jest sens pisania tego bloga? Sama nie wiem. Będę musiała się nad tym zastanowić. 

Mam jeszcze ważne ogłoszenie:

PROSZĘ KAŻDEGO, KTO CHCE BYĆ INFORMOWANY O NOWYCH ROZDZIAŁACH NA TWITTERZE LUB GADU, ŻEBY ZOSTAWIŁ SWÓJ NICK/NUMER W KOMENTARZU POD ZAKŁADKĄ "INFORMOWANIE". NAWET JEŚLI JUŻ CIĘ INFORMUJĘ, TO PROSZĘ ZRÓB TAK JAK NAPISAŁAM. 

Już nie wiem kto tak naprawdę czyta tego bloga i gubię się między tymi wszystkimi nickami, więc no... :)

No to tyle informacji :) Co do rozdziału, to zostawię go pod waszą krytyką i czekam na komentarze :)

Trzymajcie się ciepło! xx